SÜLEYMAN TIPIŞ

1

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Sadece gazete satıcısı değildir Süleyman Tıpış ağabeyim.

Edirne’nin yerel tarihidir aynı zamanda. 35 yıldır severek yaptığı mesleğinin yanında efendi, çelebi tavırları nedeniyle müşterileri tarafından sevilmekte, büyük saygı görmektedir bu işe başladığı günden beri.

Almanya’da aşkla başlayan mutlu evlilikleri eşinin kalp yetersizliği nedeniyle erken vedasını halen yüreğinde yaşar Süleyman ağabeyim.

Oğlu, kızı ve iki torunuyla mutlu ve huzurlu yaşar, işini severek yapar. Her sabah gazetelerinin çoğunu müşterilerine ulaştırdıktan sonra itinayla içer çorbasını, gelenleri yine bekletmeden. Her müşterisinin hangi gazeteyi okuduğunu bilir. Gazetesini sonradan alan müşterileri için özenle ve dikkatle ayırır dizer raflarına.

Bu işin yazı, kışı, bayramı seyranı yoktur. Geçen yıla kadar yılın 365 günü açıktır ve işini yapmıştır Süleyman Tıpış. Bir anısında; “Soğuk ve karlı bir kış günü gazeteler gelmedi. Akşam treniyle göndermişler gazeteleri. Haber verdiler açtım dükkanı, gelen gazeteleri standa koyarak ayırdım ve gazete okurlarına ulaştırdım…”

Her gün düzenli olarak yerel gazetelerin hepsini sırayla okur, ulusal basının haber niteliği taşıyan gazetelerini de. “Çalınan Top” isimli basketbol yazı dizimi başından sonuna kadar büyük bir ilgi ile okumuştu.  Hemen ardından Hudut Gazetesi’nde aylarca süren “Dünden Bugüne Edirnespor” yazı dizisini yine gün gün takip etmiş, anılarını benimle paylaşmış ve o röportajda öne çıkan birçok görüşmeyi yapmamı sağlamıştı.

Düzenli olarak kedisinin mamasını vermeyi de unutmaz, yavrularına da ayrı bir önem gösterir. Her doğan yavruların büyümesini izler, yuvayı terk eden yavruların ardından hep merak eder onların durumlarını.

1988 yılında mesleğini yapmaya başladığın günden beri tanırım Süleyman Tıpış ağabeyimi. Cumhuriyet Gazetesi’yle başlayan, birçok derginin aralara karıştığı, şu anda yazılarımın çıktığı Hudut ve arada aldığım BirGün Gazetesi’yle müşterisi olsam da bizim ağabey -/kardeş muhabbetimiz hep süre gelir.

Saraçlar Caddesi’nde yabancı müşteriler nedeniyle artan yüksek kiralar sonucunda işini sürdüremez noktasına gelmişti bir dönem Süleyman Tıpış ağabeyim, duyumlar alıyor üzülüyordum. Bende Zilli Büfe’de takılıyorum kardeşime, yeğenime yardım ediyorum. Süleyman ağabeyimin sıkıntılı halleri dikkatimi çekiyordu son dönemlerde.

Her sabahki gazetemi alırken sordum; “Hayırdır Süleyman ağabey, kulağıma bir şeyler geliyor ama” soruma; “Artık bu iş yürümez, bu istenen kirayı çıkarabilmem imkansız” diye yanıt verdi.

Yan tarafımdaki esnaf komşumun işi bırakmasından bir süre sonra onun yanındaki av malzemeleri satan Cemal Liznak ağabeyim de artık yaşlandığını, işi bırakacağını, dükkanını kiraya vereceğinden söz etmişti bana. Gidip konuştum Cemal ağabeyimle önce. Ne kadar kira isteyeceğini öğrendim, benden haber beklemesini başkasına söz vermemesini istedim.

Süleyman ağabeyime gidip konuyu açtım. Mütevazi bir kira olduğunu o da kabul etti, ama tedirgindi, ana cadde üzerinden ara bir dükkana geçmek düşüncesi nedeniyle. “Ağabey sen takılma buna, senin müşterin seni her yerde bulur, hem standını da bizim dükkanın yanına koruz, görünür olursun..”

Israrlarım sonunda ikna olarak bir günde eski dükkandan yenisine taşındı.

Komşu olduktan sonra daha da sık görüşür olduk. Ben bir süre sonra emekli olup da tamamen ayrıldıktan sonra da çarşıya her gittiğimde mutlaka uğradığım bir yer oldu Süleymen ağabeyimin gazete bayii.

Geçen hafta sohbetimizde çocukluk hayallerinden birisini daha gerçekleştirdiğini belirtti Süleyman ağabeyim. Bir turla birlikte çıktıkları yolculukta Ankara’da Anıtkabir’e uğramış, anılarını duygularını paylaştı benimle.

Saraçlar Caddesi’nin tek gazete bayisi Süleyman Tıpış ağabeyim sağlıklı, güler yüzüyle her sabah gazete okurlarını karşılamaya devam ediyor.